کتاب خانه پدری

اخبار مختلفی به گوش می‏‌رسید. یک روز شنیدیم که شورشی‏‌ها فرماندار را گرفته‏‌اند و در یک مزرعه زندانی کرده‏‌اند. یک روز دیگر خبر رسید که شورشی‏‌ها تپه‏‌ی علاءالدین را تصرف کرده‏‌اند، پلیس جوانی را کشته و جنازه‌‏اش را جلوی پای مادرش انداخته‏‌اند.

مردم فریاد می‏‌زدند و هوار می‏‌کشیدند: «ما حکومت دینی می‏‌خوایم! ما نمی‏‌خوایم خارجی‏‌ها بر ما حکومت کنن. ما این حاکمان بی‏‌دین و لامذهب رو قبول نداریم. ما حکومت دینی می‏‌خوایم!»

روزها از پی هم می‏‌گذشت. پژواک صدای کسانی که مدام فریاد می‏‌زدند "ما اینو نمی‏‌خوایم. ما اونو نمی‏‌خوایم." در گوش خیابان‏‌ها پیچیده بود. تا این که یک روز در بحبوحه‏‌ی جیغ و فریادها، شلیک کر کننده‏‌ی تفنگ‏‌ها و شعارهای بی‏‌امان اینو نمی‏‌خوایم، اونو نمی‏‌خوایم، خبر ورود قریب‏‌الوقوع ارتش مستقل ملی در شهر شایع شد و همچون تندر و آتش سراسر شهر را فرا گرفت. شعارهای نمی‏‌خوایم، نمی‏‌خوایم در دهان‏‌ها فرو خشکید، مردان چکمه‏‌پوش پراکنده و متفرق شدند و دیگر صدای شلیکی از تفنگ‏‌ها برنخاست.

اورهان کمال یکی از محبوب‏ترین نویسندگان ترک‌تبار است. همنشینی در زندان با شاعر و نویسنده‏‌ی ترک «ناظم حکمت» تأثیر زیادی بر آثار او گذاشت. کارهای او اغلب متمرکز بر افرادی معمولی است که برای امرار معاش مبارزه می‌کنند. کنکاش در چنین درون‏مایه‌هایی از قبیل: مشکلات کارگران کارخانه‌ها و کشاورزان، بیگانگی کارگران مهاجر در شهرهای بزرگ، زندگی زندانیانِ هم‌بند، وقف شدن کورکورانه‌ی افراد در انجام وظیفه‌شان و اضمحلال آن‏ها، فقر، کودکان بی‏‌سرپناه و سرکوب و بهره‌برداری از زنان، بخش عمده‏‌ی آثار او را تشکیل می‏‌دهند. دنیای اورهان کمال، مسئله‏‌ی انسان امروز است، تکاپوی بسیار در وادی یأس و امید.