کتاب مردان مجنون زنان لیلی جلد 1

آورده‌اند: روزي مجنون به اين نتيجه رسيد كه با ديدن ليلي هر آنچه ارزش ديدن داشته باشد، ديده است. پس باز نگه داشتن چشمانش ديگر چه سودی دارد؟ برای همین تصميم گرفت فقط هرگاه ليلي بيرون مي‌آيد، چشمانش را باز كند، در غير اين‌صورت نابينا باقي بماند، زيرا جز او چيزي ارزش ديدن ندارد.

ليلي ماه‌ها بيرون نيامد، زيرا مادر و پدرش مخالف بودند، جامعه مخالف بود. مجنون صبر كرد و صبر كرد و در پاي درختي كه وعده‌گاه هميشگي‌شان بود، با چشمان بسته منتظر ماند.

روزها گذشت، هفته‌ها گذشت، ماه‌ها سپري شد، ليلي نيامد و مجنون چشمانش را باز نكرد تا اين‌كه خالق هستی بر وي رحمت آورد و گفت: «مجنون بيچاره چشمانت را باز كن. من خالق تو هستم. تو در دنيا همه چيز را ديده‌اي ولي مرا نديده‌اي، ببين چه كسي در برابرت ايستاده‌.»

مجنون پاسخ داد: «اکنون درک تو برای من سخت است برو؛ من تصميم گرفته‌ام كه فقط ليلي را ببينم، هيچ‌چيز ديگر ارزش دیدن ندارد. شايد تو خالق هستی من باشي ولي من شوق خیال لیلی را دارم. اکنون برو تا در فرصتی دیگر تو را ملاقات کنم.»

خالق هستی كه در تعجب مانده بود، گفت: «چه ‌مي‌گويي؟ من تاكنون با كسي چون تو برخورد نكرده‌ام! سالكان و مجذوبين كه هميشه در طلب و دعا و تمرين هستند، باز هم ديدار من برايشان ممكن نيست؛ من اينك خودم آمده‌ام بدون اين‌كه تو درخواستي كرده باشي! من همچون رحمتی بر تو نازل شده‌ام، آن‌وقت تو ردم مي‌كني؟!»

مجنون گفت: «اگر واقعاً مي‌خواهي من ببينمت همچون ليلي بيا! زيرا من نمي‌توانم چيز ديگري ببينم. حتي اگر چشمانم را باز كنم، باز هم چيز ديگري نمي‌بينم. من درخت مي‌بينم و ليلي آن‌جاست؛ به ستارگان مي‌نگرم و ليلي آن‌جاست. ليلي قلب من است و دلم را تسخير كرده و هرچه را ببينم از راه دلم مي‌بينم. من نمی‌توانم ببینمت، زيرا در قلبم جايي براي ‌‌چيز ديگري نيست. مرا ببخش، برو و با خيال ليلي راحتم بگذار!»